(Ga met de muis over de foto voor details)
vertegenwoordigd door:
Galerie Terbeek
€ 3.300,00
breed 38 cm hoog 68 cm diep 40 cm
Domenico Iaracà, Keramikos 2020, museum Duca di Martina, Napels:
“Taschini’s gezichten zijn de voortzetting van een zoektocht die het menselijk lichaam tot een palimpsest van codes en alfabetten voorbij de tijd heeft gemaakt, waarmee de verhalen kunnen worden verteld die door elk individu zijn beleefd. De gezichten zijn een summa van tegelijkertijd individuele en collectieve geschiedenis. In een omkering van anachronismen, die misschien zelfs typisch zijn voor hun expressieve code, zijn de sporen op zijn gezicht echter niet archaïsch. Integendeel, het betreft computercode die als het ware verwijst naar een dystopische toekomst, waarin de mens, ieder mens, deel uitmaakt van een hogere taal. We staan hier dus oog in oog met een omkering van de geschiedenis, waarbij de sporen op ons gezicht niet zozeer sporen van een min of meer recent verleden zijn, maar indrukken waarvan we vrezen dat ze er in een nabije of verre toekomst op worden aangebracht. Het idee van onderdrukking en externe beperking wordt nog versterkt door de metalen kooi, die, als de ondersteunende structuur van het beeld, uiteindelijk ook zelf betekenis krijgt."
(Ga met de muis over de foto voor details)
vertegenwoordigd door:
Galerie Terbeek
€ 1.250,00
breed 26 cm hoog 35 cm diep 30 cm
Als je de werken van Antonio Taschini bekijkt, krijg je de indruk dat je wordt gekatapulteerd naar een andere tijd met een andere cultuur, die onmiskenbaar archaïsch en primitief is, en waarin het beeldteken de wonderdadige, magische en devotionele waarde van een symbool krijgt, misschien zelfs van een amulet die bewaard is gebleven als oude communicatiepoort.
Domenico Iaracà, Keramikos 2020, museum Duca di Martina, Napels:
“Taschini’s gezichten zijn de voortzetting van een zoektocht die het menselijk lichaam tot een palimpsest van codes en alfabetten voorbij de tijd heeft gemaakt, waarmee de verhalen kunnen worden verteld die door elk individu zijn beleefd. De gezichten zijn een summa van tegelijkertijd individuele en collectieve geschiedenis. In een omkering van anachronismen, die misschien zelfs typisch zijn voor hun expressieve code, zijn de sporen op zijn gezicht echter niet archaïsch. Integendeel, het betreft computercode die als het ware verwijst naar een dystopische toekomst, waarin de mens, ieder mens, deel uitmaakt van een hogere taal. We staan hier dus oog in oog met een omkering van de geschiedenis, waarbij de sporen op ons gezicht niet zozeer sporen van een min of meer recent verleden zijn, maar indrukken waarvan we vrezen dat ze er in een nabije of verre toekomst op worden aangebracht. Het idee van onderdrukking en externe beperking wordt nog versterkt door de metalen kooi, die, als de ondersteunende structuur van het beeld, uiteindelijk ook zelf betekenis krijgt."
Als je de werken van Antonio Taschini bekijkt, krijg je de indruk dat je wordt gekatapulteerd naar een andere tijd met een andere cultuur, die onmiskenbaar archaïsch en primitief is, en waarin het beeldteken de wonderdadige, magische en devotionele waarde van een symbool krijgt, misschien zelfs van een amulet die bewaard is gebleven als oude communicatiepoort.