Titel: Praise of Normality at the time of Magna Grecia

Domenico Iaracà, Keramikos 2020, museum Duca di Martina, Napels: “Taschini’s gezichten zijn de voortzetting van een zoektocht die het menselijk lichaam tot een palimpsest van codes en alfabetten voorbij de tijd heeft gemaakt, waarmee de verhalen kunnen worden verteld die door elk individu zijn beleefd. De gezichten zijn een summa van tegelijkertijd individuele en collectieve geschiedenis. In een omkering van anachronismen, die misschien zelfs typisch zijn voor hun expressieve code, zijn de sporen op zijn gezicht echter niet archaïsch. Integendeel, het betreft computercode die als het ware verwijst naar een dystopische toekomst, waarin de mens, ieder mens, deel uitmaakt van een hogere taal. We staan hier dus oog in oog met een omkering van de geschiedenis, waarbij de sporen op ons gezicht niet zozeer sporen van een min of meer recent verleden zijn, maar indrukken waarvan we vrezen dat ze er in een nabije of verre toekomst op worden aangebracht. Het idee van onderdrukking en externe beperking wordt nog versterkt door de metalen kooi, die, als de ondersteunende structuur van het beeld, uiteindelijk ook zelf betekenis krijgt."

Kunstenaar: Antonio Taschini

Omschrijving kunstenaar:

Antonio Taschini over zijn werk: Sporen, tekens, geheugen, transformatie in de tijd, gelaagdheid, geheugen, occulte talen, rasters, plannen, archeologie, architectuur. Dat zijn de belangrijkste concepten die mijn kunst inspireren. In mijn artistieke zoektocht gebruik ik vooral keramiek, vaak vervuild door andere materialen (ijzer, touw). De oppervlakken van de driedimensionale objecten die ik schep, dienen om een verhaal te vertellen, als pagina’s waarop ik kan schrijven of de beelden kan tekenen die in gelaagde vorm opborrelen uit mijn binnenste, uit het verleden, uit observatie van de plaatsen waar we leven (de steden waarin wij mensen onze tekens, onze voetafdrukken achterlaten), uit observatie van architecturen die elkaar in de loop der tijd aanvullen en doorsnijden. De tekens die ik gebruik, worden altijd op dezelfde manier herhaald, in oneindige combinaties, als letters van een verborgen taal, esoterisch, als getallen in rituele formules. Als fundamenteel in mijn werk beschouw ik het arbeidsethos, dat wil zeggen de toewijding die ik leg in alles wat ik schep met mijn handen en mijn persoonlijkheid, de smaak van de compositie en van het evenwicht in de vorm, de esthetische waarde en gevoel, het vermogen om innerlijke warmte uit te stralen. Klei, het materiaal dat ik gebruik, vat ik op in zijn archetypische vorm van oerelement: niet als drager van het werk maar als deel ervan.